Ο τόπος αυτός, όπως διαπιστώνεται από την επιστημονική έρευνα, κατοικείται ήδη από τους προϊστορικούς χρόνους. Δεν υπάρχουν όμως μεγάλες και σημαντικές ενδείξεις του λαμπρού μινωικού πολιτισμού, ούτε μεγάλα ανάκτορα, σαν της Κνωσού, της Φαιστού και της Ζάκρου, καθώς μάλλον το ορεινό έδαφος δεν επέτρεψε μία τέτοια εξέλιξη κι ανάπτυξη.

Η περίοδος ακμής εδώ εμφανίζεται κατά τα ελληνιστικά χρόνια (4^ος-3^ος αι. π.Χ.). Στη συνέχεια αποτελεί μαζί με ολόκληρο το νησί ρωμαϊκή κτήση και αργότερα τμήμα της βυζαντινής αυτοκρατορίας.

Το 823 μ.Χ. το νησί καταλαμβάνεται από τους Άραβες που ήρθαν από την Ισπανία και θα ελευθερωθεί, αφού προηγήθηκαν επανειλημένες αποτυχημένες εκστρατείες, το 961 από Νικηφόρο Φωκά και το στόλο του, ύστερα από πολύμηνη πολιορκία του λιμανιού του Χάνδακα (του σημερινού Ηρακλείου).

Οι Σταυροφόροι καταλαμβάνουν την Κωνσταντινούπολη το 1204 και η Κρήτη ανήκει πλέον στην Βενετία. Τότε οι Βενετοί χτίζουν στα βόρεια ένα λιμάνι και μια πόλη οχυρωμένη. Η περίοδος της βενετοκρατίας είναι εποχή άνθησης των γραμμάτων και των τεχνών για την περιοχή, η οποία όμως διακόπτεται όταν το 1664 ο Λέων της Βενετίας ηττήθηκε από τον Χουσείν Πασά.

Στα τέλη του 19^ου αιώνα η Κρήτη απελευθερώνεται από τους Τούρκους και από το 1913 ενώνεται πλέον με την Ελλάδα.